Tolga Baydar - Özümden Eriyorum

Bir kucaklardın ki, ne kucak
Bu koca gövdeyi sarardı
Güldüğün vakit sen masumca
İçimde güller açardı

Gönlümde her zaman yer eden
Ama ne gariptir ki
Vedasızca giden
Sen

Gülmeyi severdin sen
Gözlerin ışıl ışıl olurdu bana bakarken
Ya da ben öyle sanırdım
Sen, şen kahkahalar atarken

Ruhumu ısıtırdı bu gülüşün
Kafam dağılır, rahatlardım o çocuk bakışınla

Sen hep gülmeyi sevdin
Ama beni sevmedin, sevemedin
Umutsuzluk en büyük düşmanım oldu
Ellerin toprak kokardı
Az önce çapadan gelmişçesine
Ona inat bahar kokardı yüzün
Çiçek bahçelerine girmişçesine
Bu gün seni andım
Ümüğüme Ankebut oturdu sanki
Sevda patikalarında ölmüşüm
Üzerimde dikenler büyümüş sanki

Umuttun
Hasrettin
Sevgiydin
Sevgiliydin
Sevgi verendin
Benim gözümde
Her şeydin

Şimdi özlüyorum bahar kokan yüzünü
Özlüyorum
Gözlerinden damla damla döküleni
Çocuksu bakışını
Issız gecelerde saatlerce yaptığımız
Telefon konuşmalarını
Özlüyorum

Özlüyorum
Özümden eriyorum