Taner Akıncı - Simyanın Öfkesi

eylül hüzünle yaprak döküyor içimde
ıslak ve kekremsi bir şiire susuyorum

bir simyanın parmakları
dokunup duruyor gövdeme

katmerli kalın bir özlem çiçekleniyor
dilleniyor usul usul yıkıcı bir hırs

yansımalarla çatlıyor zihnim
tohum toprağa hasret ben sana
eylül hüzünle özlem büyütüyor
ıslak ve kekremsi bir şiire susuyorum

avuçlarımda kaçınılmaz göç
sağanaklarını boşaltarak ilerliyor

arzın çekirdeği kadar yakıcı bu öfke
ikimizin arasında gidip gelen

yıldızların uzaklığında kalsa da yüzün
tenimdeki ter damlası gibisin bana