Tamer Arabacı - Annem

Sakladığım korkularımsın
Kendime dahi anlatamadığım.
Gittiğim her yere gelip
Her an beni takip eden
Aklıma geldikçe
Ölmekten beter eden
Bir parça benden
İçimden söküp atamadığım
Toplayıp hepsini bir araya
Çakıp kibriti yakamadığım
Hayata dair ne varsa
Yitip gitmeye aday
Kaybettiklerimin mirasısın
Yarından alacağım
Hiç bir şey yok artık.
Onunda vereceği bir şey…
Mazideki yarınlardan
Ne gördük ki zamanında
Dertlendik, acılandık…
Şimdi geçmişe hasret
Naftalin kokan
Şarkıların nağmesinde
Sen varsın senden alamadığım
Ne var ki korkularımı
Arındıramadığım mutlak sen
Ellerin kocaman okşardı
Rüzgardan dağılan saçımı
Ve girdabın içinden
Çıkartıp alırcasına bakan
Gözlerin…
Tebessümün unuttururdu
Derdimi kederimi Pırıl pırıl bakardın
Huzur verirken varlığın
Çocukluğum azardı
Yarının endişesinden uzak
Düşüp dizimi incitsem
Senin için yanardı
Hiç gitmeyecek gibiydin
Uzun yıllar dizinde
Ağlamak vardı
Ama olmadı…
Senin de dertlerin vardı
Bilirim.
Bazı geceler ağladığını duyar
Anlam veremezdim.
Yıllar sonra
Seni anlamak
Derdine bu kadar geç ortak olmak
Canımı acıtıyor Annem…
Bir şey yapamadığım gibi
Yaşadıklarını
Yaşayamadıklarını
Düşünmek bana iyi gelmiyor
İçimi yakıyor annem…
17 yıl sonra bile
İnsan unutamıyor, unutmuyor
Bir sen sevdin beni ölümüne
Bir tek sen…
Yüreğim sancıyor anne
Nur içinde yat;
Ne kaldı şunun şurasında
Görüşmeye…