Tahsin Özmen - Ülkem Siyah Beyaz

şimdilerde...
bülbüle göğsünü açan gülün...bütün bahçeleri talan
şafak...
gündüzü dost biliyor geceyi düşman
bilmiyorki!
gecenin rahminde bir cenindi...gündüzün katline uğramadan
..
gözbebeklerimiz...
avuçlarımızda tuttuğumuz gökyüzüne kanıyor
zincire vurmuşlar beyazı
nasıl da mutlu kokuşmuş kara gölgeler...
vicdanlar alev alev yanıyor
..
ülkemde...
bir kardelen düşmüyor her ölüye
kurşuna dost...
merheme düşman oluyor yara
ve karanlıklarda büyüttüğümüz zulüm...
kafeslerde yüreklerini bıraktırıyor kuşlara
.
pırıl pırıl yıldızlar kızıl saçlarından asılırken...ayaklar çırpınıyor
tövbeden utanıyor suç
keşke kırılsaydım da yazmasaydım diye...ah çekiyor da kalem
niyaz etmiyor idam sehbası hiç
..
oysa cüceleşmeden önce...
kuşlar...kardeşce paylaşırdı gökyüzünü
aydınlığına sığınmak için mum yakardı insanlık...teriyle büyütürdü gülü
..
her yara kabuğa sevdalıydı
cellat merhameti...bir kâhinin azık torbasında değildi iğde yapraklarında gökkuşakları demlenir
ihtilâle koşan deli rüzgarlar...
insan yüzüne değince...nasıl da ehlileşirdi
...
..
.
hangi rengi öpsek
yapraklar arasında kuruttuğumuz;...kelepir bir mavi
ve söylediğimiz...
ekmek arası iki türküydü
.
hayat;
kulaklarımızda acı bir çığlık değil
su gibi...
takılmadan akıp giden bir kum saati,
yüce bir dağın sukuneti,
sesi yitik bir gök gürültüsü
ve temize çekilmiş...tatlı bir öyküydü
..

&- insan:
- eşit doğmuyor öldüğü gibi&
kavanozda renk renk akide şekeri-&
.
&&gönlümüzdeki insanlık:
birbiriyle barışık
sardıkça çiçek açan, açtıkça saran...maviş bir sarmaşık&&

1997

*tahsin özmen, bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay,ank, 2006