Tahsin Özmen - Ölüm Anı

CENNET -Sevapsız Girilmez-

kahkahasıydı gök gürültüleri babamın.
şelale şırıltıları anamın

ve masmavi bir gölgeydi özgürlük
eller...kökleri ulu bir çınarın

bense.
kıyısını kaybetmiş denizdim

dipsiz bir kuyuya baş aşağı düşüyordum
ve buzlar sarkıyor tahta yüreğimin saçağından üşüyordum

keşkelerim...
ki pişmanlığıydı ateşinde kendini yok eden kibrit çöpünün
yedi kat yerin dibine kök salmış
sanki memelerindeki sütle boğazı dolduran kısrağın yelesi arşa varmış
ve düşlerim...
gümüş kanatları bir gezegenden diğerine uzanan minik serçe gibi...semada asılı kalmış

ve dudaklarım ıslak...
ipeksi tenini öpmüşüm içime dolan gölün

sonsuza dek yanacak mum sandığım ömür...
boynunu yanlış yöne bükmüş kardelenmiş tut elimden hayat gidiyoruz diyerek bir gece ansızın geldi ölüm

ve yüreğim...
akıttı can suyunu
artık bahar gelmez...
mateminde erken koparılmış bir gülün

ve ben...
yarısı kar yarısı nar
karanlıkta kendini arayan gölgeye döndüm
hiçden gelir hiçe yürürüm

ebedler diyarının kapısından girmek üzereyim
ama halâ
kefen içinde üşür müyüm üşümez miyim...
tabutlar niçin bu kadardar diye düşünürüm

oysa
ruhum Yüceler Yücesinin katında
cismim üç-beş karış toprak altında

sevaplarım dilime konmuş martı tüyü
günahlarım
henüz tırmanılamamış koskoca bir dağ sırtımda sürüm sürüm sürünürüm
CEHENNEM -günahsız girilmez-