Sylvia Plath - Nick Ve Şamdan

Bir madenciyim ben. Mavi yanar ışık.
Balmumu sarkıtlar
Damlar ve koyulaşır, yırtar

Topraksı dölyatağı,
Sızar kendi ölü bıkkınlığından.
Siyah yarasa havalanıp

Sarmalar beni, paçavra şallar,
Soğuk cinayetler.
Erikler gibi yapışır bana.

Kalsiyum sarkıtlarının o eski
Mağarası, eski yankılar.
Semenderler bile beyaz,

Şu mübarek adamlar.
Ve o balıklar, o balıklar –
İsa! Buz levhalarıdır onlar,

Bıçakların bir ahlâksızlığı
Bir çapulcu
Din, içerek ilk komünyonunu

Canlı ayak parmaklarımdan,
Yutkunur ve kazanır yeniden irtifasını
Şamdan,
Canlanır sarıları.
Ey canım, nasıl geldin buraya?
Ey embriyo

Anımsayarak, uykuda bile,
Çapraz duruşunu senin.
Çiçeklenir duru kan

Sende, yakut rengi.
Senin değil uyandığın
Bu acı.

Aşkım, aşkım
Mağaramıza güller astım,
Yumuşak örtülerle –

Viktorya zamanının sonundan.
Bırak yıldızlar
Düşsün karanlık adreslerinin dikine,

Bırak cıva
Atomlar kötürümsü damlasın
O korkunç kuyuya,

Boşlukların kıskanarak yaslandığı
Gerçeksin sen.
O ahırdaki bebeksin sen.