Sylvia Plath - Münih Mankenleri

Kusursuzluk berbat bir şeydir, çocuğu olmaz onun.
Kar nefesi gibi soğuk, bastırıp sıkıştırır dölyatağını
Ki orada porsukağaçları eğilir hydralar misali,
Hayatın ağacı ve hayatın ağacı
Salıverir kamerlerini, aydan aya, boşu boşuna.
Aşk tufanıdır kan tufanı,
Mükemmel feda.
Bunun anlamı: benden başka put yoktur artık,
Benden ve senden başka.
Öyle ki, kükürt güzelliklerinde, gülüşlerinde
Yaslanmışlardır bu mankenler bu gece
Münih'te, Paris'le Roma arasındaki morgda,
Çıplak ve dazlaklar kürk mantolarında,
Turuncu lellipoplar gümüş saplarda, Katlanılmazlar, ruhsuzlar.
Kar damlatır karanlığının parçacıklarını,
Kimse yoktur etrafta. Otellerde
Eller açacaktır kapıları ve koyacaktır
Ayakkabıları cilalanmaya
Ki geniş ayakparmakları yürüyecektir içinde yarın.
Ah bu pencerelerin evcimenliği,
Bebek dantelası, yeşil yapraklı şekerleme,
Şişko Almanlar pinekliyor dipsiz Stolz'larında.
Ve siyah telefonlar kancalarda
Parıldıyor
Parıldıyor ve sindiriyor
Sessizliği. Sesi yoktur karın