Sylvia Plath - Kenar

Kusursuzlaştırdı kadın
Kendi ölümünü.

Kuşanmış bedeni başarmanın gülüşünü.
Bir Yunan gerekliliğinin yanılsaması

Akar harmanisinin kıvrımlarında.
Çıplak

Ayakları konuşur sanki:
Çok yol aldık, sonuna geldik.

Kıvrılmış her ölü çocuk, beyaz bir yılan,
Şimdi boşalmış
Küçük süt sürahisi yanında.
Kadın katlayıp onları

Geri soktu bedenine gül yaprakları gibi.
Kapanırdı gül kaskatı kesilen bahçede

O gece çiçeğinin şirin ve derin gırtlağından
Yükselen kokular kanarken.

Kemik kukuletasından dikkatle bakan
Ay için üzülecek bir şey yoktur.

Bu tür şeylere alışkındır.
Karanlıkları çatırdar ve sürüklenir.