Sylvia Plath - Ariel

Durur karanlıkta.
Sonra maddesiz mavi
Boşalır kayalıktan ve uzaklardan.

Dişi aslanı Tanrı'nın,
Nasıl da birlikte büyüdük,
Topukların ve dizlerin ekseni! – Alında kırışıklık

Böler ve geçer, gerdandaki
Ele geçiremediğim
Kahverengi kavisin bacısıdır,

Zenci gözü
Böğürtlenler fırlatır
Kara kancaları-

Siyah şirin kan ağız dolusu,
Gölgeler.
Başka bir şey

Çeker havada beni – Kalçalar, saçlar;
Kar taneleri topuklarımdan.

Beyaz
Godiva, giyinirim –
Ölü elleri, ölü terbiyeleri.

Ve şimdi ben
Köpürürüm buğdaya, denizlerin bir ışıltısına.
O çocuk çığlığı

Erir duvarda.
Ve ben
Okum.

Uçan kırağı
Canına kasdeden, gezintilerde
kaçışan kırmızıyla eş

Göz, sabahın kazanı.