Süleyman Muamma - İçimdeki Sıkıntı

İçimi rahatlatmak istedim, bugün
Çılgınlar gibi dans ediyor, durduramıyorum
Bu, aşk, sevgi değildi, bunu bu yapan,
Kullanılmak gibi bir duygu içindeydim…

İnsan boşaltmalıdır, içinden geçenleri,
Şiirlerle yazılarla ama bir şekilde,
Hayattır, insana dersi veren
Ne okul, ne öğretmen…

İsyan değildir, yazdıklarım
Sadece düşünce niteliğinde,
Vurgu olması gerekse de,
Gizleniyor muammanın gerisine…

Laubali olmalımıdır, insan
Nereden, ne şekilde düşünmeden,
Bazen korumalıdır, kendini
Hayata öyle bakmalıdır, ışık altında…

İnsan bilmediklerini sorgulamaz mı?
Sadece susmak nereye kadar götürür, bizi
Hayatın bize verdiği dersler, nerede
Önümde, arkamda insanlar, yokmuş gibi…
Şimdi geldim asıl meseleye,
Baktım gökyüzüne, denize
Düşünce yeline başvurdum ama
Ne o bana geldi, ne ben ona…

Hasretlikten insan ölür mü?
Beklediğini, hastalıkta bulamayınca,
Sorgulamalıdır, insan kişiliğini
Bakmalıdır, hayatta olmayanlara…


Bir insan var, kendisine deli der,
Başka bir insan var, kendine uçurtma,
Dünyanın sonumu geldi acaba,
Yoksa bu da bir oyunun parçası mı?

Niye, kendine bir insan uçurtma der
Sema da uçamadığı mı için?
Peki, neden kuyruğu yok
Yere yakın olduğu için mi?

Hayat bir silah gibi atıyor, mermiyi
Bazıları kaybetmeyi, bazıları da yaşamayı
İçi içini yiyen insanlarla, birlikte
Bir toprak üstünde, yerleşmeyi…