Süleyman Muamma - Çocukluğumla Sen Geldin Aklıma

Bir melek vardı, yanıma gelip dururdu
Düşüncelerimin arasında, uykum imkânsız oldu
Aşkı fısıldayan bir, yürek olmaya çalışıp durdu
Umut vicdansız olarak başlamıştı...

Sen beni sevdin, bende seni
Hayatımız oldu hep laubali,
Özlem acısına benzemez, bu ayrılık acısı
Rüya gibi gelir, insanın yok oluşu...

Çocukluğumun yokluk günlerindeki gibi
Çocuk kalbim dua ederdi, hayatın basamaklarını
İsmini sordum kendisine, söylemediğini hatırlarım
Hayatta beni tek, başıma bırakıp gidişini…

Her boş gördüğüm alana çizebilirdim, resmini
Beynimde canlanır, gözlerimden yaşlar gelirdi Silinmeyen bir anıdan öte olmuştu, artık
Büyülü elleri, elimde hayaliyle kaldı...

Boş şişe gibi, insanın içinde boşmuş meğer
Sindirilmiş hayat içinde, çiğnedikleri her şey
Benzedim, caddenin başındaki sokak lambasına
Yanıp sönüyorum bu gece, ateşi sönmeye yakın alev gibi...

Peşinden geldim, vazgeçmeyen inatçı gibi
Kötü rüyalara benzemeye başladı, uykusuzluğum
Her şey için uzun uzun beklemiştim, artık
Annemin sesinden dinlemiştim, yanık türküsünü...

Dönüşüm muammaya bürünmüştü, artık
Elden gelenler gizlilikle savrulmuştu, dağınık
Söylemesi zor hayatın, her anlamında kaldık
Çocukluğum geliyor aklıma, seninle buluştuğumda...