Sinan Yılmaz - Savrulmalar

Hançereme takılı sözler örüyorum
Dantel kıvamında göz göz.
Renkler diziyorum, iğne ucu hep karanlık
Sonra buluşlara gebe mısralar döküyorum,
Ölü kelimeler resmigeçidi başlıyor
Mezardan kalkıyor tamlamalar, irkiliyorum.

Kalk diyorum güneş çoktan aştı dağları
Derelerde, tepelerde hayat var şimdi
Sonradan görmüşlüğümü saklıyorum utancımdan
Yeni mekânlarda kayboluyor aklım
Ardından yeniden kanarım sözlere
Sözün büyüsüne inanıyorum.

Bir fısıltı düşüyor hayâ sofrasına
Kâkülünden bozma imgeler saçılır dizelere
Hançerem yırtılır, sesim kısık Sonra ölüme çivili ömürler süzülüyor
Savruldukça yeni kelimeler tatsız tuzsuz
Közün sıcağında kavruluyorum.

İblisin kahpe naraları çınlatır dört bir yanı
İltihaplar mitos bölünmeyle çoğalır
Sırtlan çenesinde kana bulanır ceylan gözleri
Raf ömrü güncellenir göstermelik onurların
En çok sömürülecek coğrafyalara yakılır ağıtlar
Öcün kucağında savruluyorum.

Kör vicdanların usta ellerinde yükseldi gökdelenler
Kimse dönüp bakmadı talan edilen mümbit ovalara
Ölü kelimeler, ruhsuz kentler kurduk birlikte
Kuşların, böceklerin, ağaçların inadına
Bilmedi çocuklar, çalındı gelecekten mirası
Acının ocağında paylaşıyorum.