Sinan Oğuzhan - Anneme

Bir sabah yine tepe takla oldum,
Çocukluk işte, sallanılır mı beşikte,
Üşümesin diye yavruların, kör sabah,
Kadın başına ersiz kömüre gittin.

Duyunca boyun acısından feryadımı,
Kendi derdini birden unuttun,
Ölüm nasır acısı vursa da beynine,
Topallayarak doktora götürdün.

Ne güzel okula gönderirdin her sabah,
Allah' a emanet ol balam diyerek,
Kimselere güvenmezdin amca, dayı,
Saraylar zindan olurdu biz dönene dek.

Hani hatırlar mısın yola fırladım bir gün,
Azrail olmuştu, geliyordu arabalar, Ne kol, ne bacağım, ne de ölürüm dedin,
Daldın âlemin ortasına beni çekip aldın.

Her sorana subay olacak oğlum derdin,
Subay! İşte oldum boşa gitmedi emeklerin,
Ne severdin bilirim Karslı balalarını,
Gâvur âleminden sorardın ne yediğimi.

Düşünmedin bir gün bile kendini dünyada,
Gelse de yığınla tomarla almanın markı,
Ne ruju bildin, ne boya ne de pudra,
Ersiz büyütürken bizi, kendini unuttun.

Çok hoşuna gitti aldığım bir yün hırka,
Severdin ben gibi ‘ yavrumun ilk karı',
Sarılıp öperdin severdin ‘ cücüğüm ‘ ün,
Bize bir ömrü düşünmeden feda ettin.