Shakespeare - 96. Sone

Diyorlar ki, senin kusurun gençliğinde ve çapkınlığında;
Ama, hoşluğun gençliğinde ve uçarılığında diyen de var;
Kusur da dese, erdem de, sevmeyen yok onları sonunda;
Bakıyor ki insan, erdeme dönüşmüş sana gelen kusurlar.
Tahtına kurulmuş oturan bir kraliçenin parmağında,
En basit mücevher bile nasıl değerli görünürse,
Yanlış olmaktan çıkıyor sende görülen yanlışlar da,
Doğruya dönüşüyor, doğru gibi geliyor herkese.
Hain kurt düşünsene kaç kuzuyu kandırırdı,
Eğer kuzu gibi görünmeyi bir becerebilseydi;
Senin erdemlerin de kaç kişinin başını döndürürdü,
Elindeki gücü sakınmadan kullanmaya için el verseydi.

Ama ne olur yapma bunu; öyle ki benim sevgim,
Sen nasıl benimsen, temiz adın da öyle benim.