Shakespeare - 132. Sone

Gözlerini seviyorum; onlar da, bana acıdıklarından-
Biliyorlar ya, yüreğin hor görüp eziyet ediyor bana-
Karalar bağlamışlar, mateme bürünmüşler candan;
Şefkatle, merhametle bakıyorlar çektiğim acıya.
Gerçekten de, gökyüzünün sabah güneşi bile,
O yaslı gözlerin senin yüzüne yakıştığı gibi,
Yakışmıyor gün doğuşunun solgun yanaklarına;
Ne de o dolgun yıldız, akşamların kılavuzu hani,
Dingin batıyı gözlerinin yarısı kadar aydınlatıyor.
Ah, ne olur, söyle aynı şeyi yapsın yüreğin de;
Yas tutsun benim için; yas tutmak seni yüceltiyor;
Ve her yanın gibi, karalara bürünsün merhametin de.

İşte o zaman, güzelin aslı kara olur diye yemin ederim;
Rengi senin rengini tutmayan, bence çirkindir derim.