Shakespeare - 125. Sone

Ne getirir ki bana gölgeliğin ucundan tutmak,
Göstermelik saygı sunmak, dış görünüşe yalnızca;
Ya da, sonsuzluğa ulaşacak büyük temeller atmak,
Sonsuzluk, insanın kendini harcamasından kısaysa.
Görmedim mi, görünüşe, gösterişe kapılanların,
Bedelini fazla fazla ödeyip, her şeyi yitirdiğini;
Olanını gördüğüne harcayan, zavallı varlıkların,
Sadeliği bırakıp, karışık yiyeceklere tutulduğunu.
Yok yok, yaranacaksam yüreğinde yaranayım sana
Al işte adağımı, kıymeti yok, ama gönülden geliyor,
Ne katık var içinde, ne bir şey art niyetten yana;
Beni sunuyor ve karşılık olarak yalnız seni bekliyor.

Sana gelince, fesat ara bozucu! Gönülden bağlı kişi,
Ne kadar suçlanırsa o kadar temiz çıkar bil ki.