Shakespeare - 120. Sone

günkü insafsızlığın şimdi yakınlaştırıyor beni sana;
O zamanlar nasıl acı çektiğim aklıma geliyor da şimdi,
Korkuyorum ezilmekten, kendi yaptığımın yükü altında;
Tunçtan ya da dövme çelikten olsun sinirlerim meğer ki.
Beni o sıra sarsıldığım kadar sarstıysa eğer seni
Şu zalimliğim şimdi, cehennem azabı çektin herhalde;
Bense bir an bile durup düşünmedim, zorbalar gibi,
Senin yaptığın yüzünden nasıl kahrolduğumu o dönemde.
Ah, hatırlatabilirdi oysa bana o işkence gecesi,
Gerçek acının ne denli işlediğini derinlere
Ve o yaralı yüreklere iyi gelecek özür merhemini
O gün senin sunduğun gibi, sana sunabilirdim ben de.

Ama senin işlediğin kusur şimdi bir fidye olabilir;
Tıpkı benimki gibi, seninki de benimkini kurtarabilir.