Shakespeare - 112. Sone

Onun bunun sözüyle alnıma vurulan damganın izini
Senin aşkınla merhametin kapatmaya bence yeter;
Bana iyi demişler, kötü demişler, ne çıkar ki,
Kötümü yeşille örter, iyimi takdir edersen eğer.
Varsa yoksa sensin benim dünyam, ve tüm çabam,
Senden duymak için, ayıplarımı da övgülerimi de.
Tek sen yaşıyorsan benim için ve ben senin için varsam,
Kim değiştirecek çelikleşmiş duygumu , iyi ya da kötü yönde?
Başkalarının söyledikleriyle dertlenmeyi bıraktım;
Derin uçurumlara attım, övgüleri de yergileri de,
Tıkandı artık, yılan misali sağırlaşan kulaklarım;
Dinle bak, nasıl becerdim boşvermeyi herkese:

Öyle yerleştin, kök saldın ki sen aklıma,
Senden öte herkes ölmüş gibi geliyor bana.