Shakespeare - 103. Sone

Ne yazık, işte bu, Esin Perimin getirebildiği;
Hele böyle de bir fırsat geçmişken eline!
Konunun kendisi, tüm çıplaklığıyla daha değerli,
Benim övgülerimle hiç donanmamış haliyle.
Ah, suçu bende bulma, artık bir şey yazamazsam;
Aynana bak göreceksin, ordaki yüzün kendisi,
Nasıl kat kat üstün benim yavan buluşlarımdan;
“Bak şu yazdıklarına da utan,” diyor bana sanki.
Günah değil mi öyleyse, düzelteyim diye uğraşırken,
Bozuyorsa insan var olanı, yeni eskiyi aratıyorsa?
Hiçbir amacım yok çünkü şiir yazmaya çalışırken,
Senin güzelliklerini, erdemlerini saymaktan başka.

Oysa senin aynaya bir bakman yeter de artar bile,
Şiirimde dile gelenin çok daha fazlasını görmene.