Seyfi Karaca - Acıların Ambar Memurluğuna Şaşkın Ahmakca

Bütün herşey
Toprağına tohumlandığı özü esası itibarından
Gül ekersen gül
Tütün ekersen tütün...
Tütün ekip gül bekleyen eeeeeeey
Acıların ambarındaki depo memuru..
Eeeey..Zehirli yumaklara ağlanıp
Hayatın yüzüne çıkamayacak kadar
Kendi yüreğine güvenemeyen kalem sahibi
Kezzabın katibi eey...!
Eeeey bilmez misin? Katığı sadece tek gıdalık
Arıklıktan kursak katığına kalanlar
Ardı arkası kesilmeyecek büyüklükte
Hayata kan kusturucu ölüm ve zulum şeylere
Ucuzundan davet çıkarır
Cüzzam..lebra...tifo..aklına ne gelirse
Doktor moktorlar öyle diyor..tek gıda besilisi
Binbir halli tüm beden ve ruh çöküntüleri
Öyle diyorlar doktor moktorlar..
Yani hayatın bütün tatlarını acıyla kıyasıya
Tek teke kapkacaklanıp
Gecesini gündüzünü kendisiyle silahşörlenircesine
Acıdan acıya fişeklenerek
Eeey kendi felaketken
Yaşamı viran veren laf kalabalıklığına övüncünen
Eeeeey acı damarından emindiklerini
Tüm belleklerinin
En silinmez saplantılarına zincirleyen köle
Ve yüzü gülen güzellikleri kendine çok gören
Mahkumsun evet biliyorum.. Mahkumsun..İçindeki taşıdığı uçurumu derinden
Daha derine eşe, eşe, eşe...
Kafasında çarmıhladığı
Kovulmuş bütün özleyenlerini çakıl çimentolarla
Çok numaralı seri katillemenin çıldırısına gömerek
Sıkılmış ve savrulmuş bir mızrağı
En başta kendinde sınadıktan sonra
O ölüşkünü tüm kendine ilişkinliklere bulaştıra özeye
Eeey...! Çıkınında,
Kan kuskunu acılarla
Kördüğümlü ağıtları mülkü semayesi bilen
Ve acıklı güngörgüsüzlüklerle öykülere basılıp
Yakıcı asit...
Ciğer delici burgular gibi...Acıyı gene acıyla..
Kilden kumdan heykeller bile dayanamayıp
O sebebe yıkılırken yakıcı kızgın güne
Yahut buza keskin ayaza..
İnsan acı ekip,
Acı biçip,
Koynuna kesesine insan..
Ambarlar dolusu acı depolarsa...
Eyyy acısına sevindirik depo memuru,
Çok bekle ki bu hasattan,
Yani o defini deşilmiş çukurdan
Özgüvençli
Sevinç yüzlü
Sevgi devamlısı
Yaşamlar mı çıkar sanırsın...A be şaşkın ahmak..!
Çok beelersin...Çooook..!