Sevgi Köse - Ay-na

AY-NA

yeryüzünün güneşi inkarında büyüyor gece
ay dünyanın
aynalar insanların gerçeğini söyler diyorsun
yanılsama!

evimdeki saksıları çoğaltıyorum
gündüzleri beni alıp
geceleri seni veriyor menekşeler, sardunyalar
çocuklar ve çiçekler geceleri büyür diyorsun
ya büyükler, büyüdüğünü sananlar..
az sonra dolunay.

kaldırıp başımı göğe, yüzünü arıyorum
kaldırıp başımı göğe, yüzümü arıyorum

bölüp aklımı, bölüp uykumu
gözlerime iniyor karanlık uzun saçlı gece
bir avuç gökyüzünü asabilsem tavanıma
düşünsem, düşün-sem..
o karanlıktan oyduğum kaç tane gözlerin sığabilir ki aklıma
döndükçe bu başım böyle
yörüngemde kalacaksın
oysa sen kendine yeni bir dünya bulmalısın

cam saydamlığında bakıyor diye gözlerin
sırlar koydum ardına
delik deşik ettim tüm duvarlarımı
karanlık odalarıma sızınca yüzün
ışık aldı bütün fotoğraflarım
benzemiyor artık hiç biri diğerine
insan kaç kere kaybolur başkasının sözlüğünde
hangi anlam örter üstünü
ya da unutmak bir ismi
bir bir bütün anlamlarının üstünü çizmek midir?

kısalım gecenin ışığını
ayı unutalım, ayları unutalım
ve bütün aynaları kıralım şimdi
ne çıkar
yüz yüze sonsuzluğuz işte!