Serpil Başak - Bir Yüreğin Öyküsü

Bir yürek ki;
Aman dostlar! .. Görmeyin! .. Uğramayın! ..
Ölürsünüz,ölürsünüz! .. Sakın haa! ..
Geçmeyin kapısından,
Kuşlar kanatlarını vurmasın göz erimine;
Ökseye düşer sesleri! .. Aman haa! ...

Bir yürek ki; dostlar! ...
Alt tarafı karakol;
Çekmiş yabanlıklarını,
Namlusu korkulara ayarlı bir ince yalnızlık;
Eldeki silah...
Göz göz tütsülenmiş hüzün yanığı duvarları.
Yeşermeye kalkınan umut ölür, dokunsa
Karakolun -ölüm var- kapısına...

Bir yürek ki; ölüm haa! ...
Üst tarafı barikat.
Yığmış ne varsa geçmişten getirdiği.
Geleceğe savunma pozisyonunda, garibim.
Amansız acılarını kanatıp,
Kararmış düşlerini bekliyor.
Elinde, ölüme yazılmış bir mutsuzluk mektubu; Lanetler okuyor;
İsyan bildirgesi sanıp.

Bir yürek ki; savaş haa! ..
Sanırsın, Cudi Dağı;
Yeşil düşmez yamacına.
Karakoldur bildiği,
Bir de kendini imha etmek; geçmişin barikatlarında.
Bıçak ağzıdır;
Acımasız bir poyrazdır esen ve
ölümün pimidir,
Yaşamak diye çektiği...

Ölür yüreğin laneti;
Karakolu, barikatı.
Biter kabus...

Bir yürek ki; dostlar! ...
Gözün gözü görmediği bir vakitte,yeniden çalar saatler,
ve kendini yeniye kurar yürek
Umut sürer namlusuna.
Yeşillenir elleri.