Serpil Başak - Bir Sokakla Yüzleşmek

Anıştıran izler topluyorum sokaktan,
Ahşap masalar -gel gel- diyor, -biliyorduk döneceğini...-
Çiçekler çok mu büyümüş, ardımız sıra; hep böyle yeşil miydi ağaçlar?
Bu koku, bu ahşap renk ve güler yüzlü garsonlar...
Yıllar sonra aynı deli,aynı küfrü basıyor siyasilere,
Yaşlansa da bu sokakta, muhalefete devam...
Delilik burada güzel, deliliğe devam...

Elele tutuşmuşluğumuzun sureti asılmış şu kapının pervazına...
Çam ağacı tanıdı beni; adlarımızı kazımamıştık oysa gövdesine,
Kurumuş kabuklarını döktü önüme de; ürperdim, üşüyeyazdım;
Yirmili yaşlarındaki aşık delikanlının kokusunu verdi ellerime,
Nereye koyacağımı bilemedim, sığmadı gözlerime düşüreyazdım...
İnsan daha mı güzel kokarmış aşık olunca... Güzel kokan aşk mı yoksa;
Söylemedi çam ağacı: esmeye gitti, şaşkın...

Sokağın seyrüseferi bildiğin gibi yine; anışık herşey,
Hoplaya zıplaya alkollü göbekler geçiyor; sevecen ve -çapkınımdır haa! - edasında yuvarlanışları.
Öğrenciler sonra; olmazsa olmaz yüzleri sokağın; Upuzun saçları,gözü kara adımları, elele sevgilileriyle,
Kitapları,yaptıkları,yapabilecekleri ve her türlü ihtimalleriyle öğrenciler,
Henüz kırılmamış düşleri ve aşk sıcağı yürekleriyle,
Bu sokakta en çok onlar var yine, onlar en güzeli...

Aşklarının izdüşümüne çağırıyor,
Geri dönen sakinlerini, bu sokak,
Rüzgar incitmeden tarıyor anıları ve dostluğa çalıyor zaman ıslığını...
Tanığım olsun ki; şu sokaktaki suretimiz:
Gerçekten sevdim seni...
Pamuklarken kavak ağaçları yollara ve saçlarımıza düşerken ömrümüzün savrulmuşluğu pamuk pamuk.
Mevsim yaza mı durur kirazla?
Bir avuç kiraz kaç dostluk bağışlar yarına?

Ben -dost-dedim adına;
Yine bu sokağa yazdım seni...
Çam ağacı anlar beni; yıllanmış bir şarabın dilinden anladığı gibi şu sokağın.
Dostluğa yazar bizi,
Kurumuş kabuklarını dökerken toprağa...