Sema Yontar - Yolculuk

Neden duymuyorum artık
Taraçamda kıvrılmış beklerken
Taze dağ kekikleri estiren havanın
İncecik kokusunu?

Neden her kapı kapalı
Her yüz kayıp, sisli, gözler dumanlı
Birşeyler var kendi kendimize öğüttüğümüz
Zamanın rüzgarlarında kaybedip yitirdiğimiz..

Taç yapraklarımı döktüm artık
Uzaklarda bekleyen bebeğim var
Adını hala koyamadığım
Bir kalkabilsem ayağa
Önce ona varacağım
Tutup ak omuzlarından içime çekeceğim

İngilterenin ya da İsviçrenin herhangi bir kentinde
Sarıldığım, dokunduğum, tadını duyumsadığım biri var
Ellerimle uzağıma koyduğum
Bir tablonun içine yerleştirdiğim gizli bir siluet..
Gitmek diyorsun,
Düşünmeden hiçbir şeyi, alıp başını gitmek
Yeni insanlara, yeni yüreklere
Yani yeniden yaşama açılmak
Ve öylece bırakmak bu koca kenti tüm yaşanmışlıklarıyla
Kolay olur mu şimdi
Bunca eskimiş, bunca yorulmuşken ayak bileklerim
Yolları çatallı, gittikçe uzayan alanlara ulaşabilir miyim?

Yere düşen fotoğraftaki çocuğu anlatıyorsun bana
Sonra kadraja sığmayan düşlerini ve iri açılmış gözlerini
Onu düşlüyorum, o oluyorum birdenbire
Bakırımsı bir maviye dönüşüyor ellerim ayaklarım
Gücüme şaşıyorum.

Ah, yüreği ak bir güvercin uysallığıyla kanatlanan dostum
Belki bir vakit gelir, bir şarkı yükselir
O çocuk gibi sığmaz düşlerim kadrajlarıma
Aydınlık suların yataklarında
Yeni yolculuklara hazırlanırız, düşeriz yollara
Valizsiz, kaygısız, yarınsız..