Sema Yontar - Sabaha Karşı

Saat sabaha karşı dört
Camı açıyorum
Dayıyorum dirseklerimi ince damarlı mermere
Ağır zincirlerle bağlı nefreti çözüyor kadın
Bir elimde yaralı geyik gülüşü -sıkıca tutuyorum onu-
Bir elimden ardıç kuşu havalanıyor
Karışıyor gecenin masalsı maviliğine

Seslensek şimdi, etraf böyle ıssızken
Ve dinginliğindeyken tüm duygularımız
Boğazımız acıyana, parçalanana kadar ses tellerimiz
Hücresinde güneşe acıkan bir mahkuma
-ki bu mahkum çoğu zaman yine biziz-
Ulaşır mı yankımız
Sunabilir miyiz bir tutam güneşi avuçlarına
Kesip gökyüzünü en güzel yerinden
Serebilir miyiz özgürlüğü yastığına
Sahi ne diyecektim sana
Olgun bir meyve yumuşaklığıyla dokun acılarına
Mutluluk kadar mecburuz ona
Ulaş hüzünlerinin yarı çıplak sokaklarına
Sızlatıyor mu? Bırak sızlasın
Sonunda kanatlanacak yüreğin
Ayıramadan iyiyi kötüyü, dökmeden gözyaşı
Sadece sevinçse tek duygumuz
Ne farkımız olur bir aptaldan?

Saat sabahın beşi
Uzakta bir yerlerde sevdiğim özlem türküleri söylüyor
Yumuşacık sesi geçiyor saçlarımın arasından
Geceyi attım denize, örttüm üstünü karanlığın
Yeni birgüne uyandım.