Sedat Kocabey - Ayşe Hemşire

Bilmem ki nerden çıktı bu nöbet,
Çok kıskanç karısın Ayşe hemşire,
Bütün hayalimi yıktı bu nöbet,
Vicdanın kurusun Ayşe hemşire.

İnsanın insana eziyeti bu,
En büyük hüneri meziyeti bu,
Halimin izahı, vaziyeti bu,
Vicdanın kurusun Ayşe hemşire.

Bütün planlarım düşlerim kaldı,
Evde yapılacak işlerim kaldı, Sinirden sızlayan dişlerim kaldı,
Vicdanın kurusun Ayşe hemşire.

Eşimle el ele gezmek vardı ya,
Belki bir plajda yüzmek vardı ya,
Seni ezim ezim ezmek vardı ya,
Vicdanın kurusun Ayşe hemşire

Elimde değil ki hırslanıyorum,
Herkese çatıyor tersleniyorum,
Sana bu şiirle sesleniyorum,
Vicdanın kurusun Ayşe hemşire