Savaş Karaduman - Babam Ve Çocukluğum (2)

Babama
Öfkelenmedim
Terk edip gittiğinde bizi
Küsmedim… gönül koymadım…
Bakakaldım… Susa kaldım… Az kaldım… Eksik kaldım…
Ah! Evet… -ne yalan söyleyeyim- özledim… yandım… ağladım…
-En çok da bayramlarda-
Hani en çok sevdiğini özlermiş ya insan…
Sevdiğine ağlar… sevdiğine yanarmış ya hani… işte öyle…
Yanarak, ağlayarak, susarak,
En çok da eksik kalarak sevdim babamı…
Öyle alışılmış… kanıksanmış
Öyle bildik tanıdık… Öyle aşina olduğumuz sevgiler gibi değil
Ben babamı başka türlü; çok acayip, çok umutlu, çok güzel sevdim
-Babam, kanatlı kocaman bir devdi çünkü yuvasına dönecek olan-
Ben babamı derin özlem… ağır hüzün… acı bir tebessümle
Annemin iç çekişinde
Dalıp dalıp gidişinde
Boğazında düğümlenen sesi, sözü… Nefesinde
Susuşunda… Gıkını çıkartmayan acısı… Gözyaşı…
Ve dinlediği ayrılık şarkılarında sevdim
'yârim İstanbul'u mesken mi tuttun
Gördün güzelleri beni unuttun…”
Çocuktum…
Tuttum -12 yaşında - büyüdüm birden bire…
Okula veda ettim -okumak çocukların işiydi çünkü-
Benden çok büyük ve benden çok ağır işlere çıraklık ettim…
Hem işçi hem de devrimci oldum üstüne üstlük
Kızdım…
Kızdırdım… -çocukları mutsuz kılan tanrıyı-
Tacını savurup, sofrasını devirdim kralların bile isteye
Kötü kalpli kralların -ki bütün krallar kötü kalpliydi zaten-
Sarayını yıkmaya çalıştım başlarına sokak sokak
Gözaltılar, İşkenceler, zindanlar, mahpushaneler gördüm
-Babamın benimle gurur duyduğu-
Ne mutlu bana
Ben babamı başka türlü; çok acayip, çok umutlu, çok güzel sevdim…
-Babam, kanatlı kocaman bir devdi çünkü yuvasına dönecek olan-