Savaş Karaduman - Annem Ve Çocukları

'Anneme -kucağına sığındığım bir çocuk sevinciyle-
'Biri kız üçü erkek
Gözlerinden deniz
Saçlarından güneş fışkıran çocuklarım var benim;
Acı ve yokluklarla gıdım gıdım emzirdiğim…”

Yüreğinde kırılan fay hatları
Yüreğinde enkaz
Yüzünde kıvrım kıvrım dolanan depremlerin derin çatlak izleri
Gözlerinde eski yağmurlardan kalma ıslak bir hüzün
Acılardan beslenen -alaysı- bir gülümseme
Ve inadına yaşamak… İnadına daha fazla gülebilmek arzusu…

'ah! Gün görmemişliğim-iz-”
' ah! Yaşayamadıklarım-ız ah!- ” dedi aynanın karşısına geçip
Aynaya baktı; bir ömrü yeniden doğup doğup yeniden yaşar gibi
Gözlerini kapayıp açtı; hızla geçen bir zaman gibi
Korkmuş gibi… Yalnız gibi… Ezilmiş… Yorulmuş… Üşümüş gibi…
Karanlığı başından def eden güneşin ışığına
-eskiyen bir çocuk gülüşüyle- yasladı gözlerini;
Işığına, sıcağına, rengine hayran kalarak…
Ağlar gibi& güler gibi Yüreğinde küllenen çocuksu bir aşka yeniden yanar gibi
Haykırıp haykırıp susar gibi
Hüzünle eşeleyip, gözyaşıyla harladı yüreğinin o sonsuz ateşini…
İçini döker gibi& eksik kalan bir gülüşü yüzüne işler gibi
Uçar gibi& konar gibi
Dudağında bir sürü bir sürü gülüş kuşları
Ağaran bir ömrü tel tel örer gibi -usulca- dokundu saçlarına
Gelir gibi… Gider gibi… Çocukluğunu özler gibi
Neye benzediğine
Yılların kanırta kanırta kendinden söküp aldıklarına
Silip silip attıklarına baktı -nasıl, hala yaşadığına şaşıp kalarak-
Göçük altından ışığa çıkan madenci gibi
Ciğeri patlarcasına derin bir nefes aldı;
Neye benzediğine odaklandı yeniden -karar kıldı-
Ve ilk kez konuşur gibi& güler gibi& sever gibi& öper gibi
Ve Nazım'ın hiç söylenmemiş olan
O en güzel sözünü bulmuş gibi-büyük bir sevinçle-

'Çocuklar anne& babalarına benzer…
Ben çocuklarıma benzedim” dedi annem
Gururlanarak…