Şafak Akat - Duvarlar

Önümü bile göremiyorum,
Hatta ölümü de…
Haince tuzak kurup,
Kahpece arkamdan vurup,
Sardı dört bir yanımı
İkiyüzlü duvarlar…
Ruhumu bile emdiler bedenimden,
Çekip çıkardılar seni,
Yüreğimin derinlerinden…
Haykırıyorum,
Sesimin son zerresine kadar,
Adını haykırıyorum onlara.
Bana cevap vermiyorlar,
Kendi çığlığımdan başka… Kafese tıkılmış bir kuş gibi,
Baş başayım duvarlarla,
Kuşun parmaklıklarla olduğu gibi…
Zemin sert, duvarlar yüksek,
Çığlıklarım bulut oluyor üstümde
Duvarlardan yükselerek…
Karanlık, beni içine çekiyor
Karşı konulamazcasına…
Çırpınıyorum ama nafile…
Sesleniyorum karanlıkların boşluğuna,
Arkanıza bile bakmadan,
Bırakın beni,
Köhne duvarlarımla…