Sabit İnce - Bir Lokma

Gözünü açtı dünyaya,
O zaman başladı ağlamaya.
Ağladıkça acıktı, bağırdı,
“Ingaa “diye anasını çağırdı.
Emdi doyasıya memeden,
Başına neler gelecek bilmeden,
Hem de hiçbir bedel ödemeden.

Sonra anası da sızlandı,
Vermemek için nazlandı.
Babasının getirdiğini yuttu, Bir lokmanın bile bedeli yoktu.

O da bir gün geldi,
Babasının yerini aldı.
Işte o zaman hayata şaşırdı kaldı,
Üstelik bir de ekmeğine ortakçı aldı.
Derken ortakçılar çoğaldı,
Daraldı, çırpındı, bunaldı.
Düşündü kendi kendine,
Böyle mümkün değil olmazdı.