Rüya Deniz Demir - Kimin Yüzünden?

Kiminin yüzünde ansızın beliren bir tebessümdüm ben. Kimi zaman ansızın açan bir kardelen. Ve hiçbir yerde adı bir daha anılmamış bir şair. Öylesine tükendim işte. Yalnızlığın uçurumundan bir düşüşüm vardı. Ölüme susamışçasına haykırdığım birkaç cümle. Ve beni kollarına alması için beklediğim sıcak bir zamansızlık…

Tükendiğim bir sahne vardı. Gözlerinde yaşlar öylece donup kalmış bir çocuk. Ellerinde birkaç misket. Yüreği acımış, öylesine kanamış ve tükenmiş bir çocuk. Gözleri ateşin en derininde parlayıveren yeşil rengiyle susuyordu. Elleri üşümüş, elleri çamur ve elleri yalnızlık içinde uzanacak bir el bekliyordu. Tutuverecek ansız bir el…

Kiminin yüzünden ağlıyordum. Kiminin yüzünden susuyor. Ama en çok kiminin yüzünden yalnızlığıma gömülüyordum. Gözümün önüne bir sahne geliyordu hep. Hep gözlerimin beyaz perdesine takılan bir yalnızlık romansı. Elleri üşümüş bir çocuk. Yüreği acıyan bir hasta…

Kiminin ağzına bile almadığı sözler söylüyordum. Seviyordum, terk ediliyordum ama yine de umudumu yitirmiyordum. Ayrılık müptelası bir zaman geçiyordu gözlerimin önünden. Issızlığa sığınmış ve ıssızlığın içinden gelecek sesi bekleyen bir çocuk oluyordum, üşüyordum…

Titriyordum kiminin yüzünden ve siz farkına bile varmıyordunuz. İçime atıyordum gözyaşlarımı, içimde bir deniz biriktiriyordum. Bir gün taşacaktı bir yerden. Ve tüm dünyayı sel alacaktı biliyordum. Ama ben susuyordum. İçime atıyordum. İçimde koca bir deniz biriktiriyordum…

Kiminin yüzünden ıslanıyordu yanaklarım; ansızın. Ve kiminin yüzünden ayağa kalkıyordum yeniden. Titriyordum, üşüyordum ve ağlıyordum ama umursamıyordum dünyanın yalnızlığını. Ve o çocuk yeniden geliyordu gözlerimin önüne. Üşüyordu yeşil gözleriyle. Ağlıyordu yırtık elbisesiyle. Üşüyordu biçare hayalleriyle…

Kiminin yüzünden büyüyordu çocuk, kiminin yüzünden çocuk kalıyordu. Kah gülüyor, kah susuyordu. Ama yine aynı şarkıyı söylüyordu. Seni seviyorum, seni seviyorum. Seni seviyorum diye senden önce hiç kimseye söylemedim dersem; yalan olur…

Ve şarkı tükeniyordu. Alimallah az sonra yağmur yağmaya başlayacaktı. Sığınacak bir saçak bulmalıydı çocuk. Hiç umursamadı. Yağmur yağdı; kaçmadı. İliklerine kadar yağmura boyadı kalbindeki resmi. Sırılsıklam bir akşamdı. Elleri büyümüştü. Göz bebekleri kocaman seyrediyordu dünyayı. Rüya bitmişti artık. Ve çocuk büyümüş koca adam olmuştu ansızın. Bir rüya bu kadar uzun sürer miydi?

Kimi rüyalar yüzünden ağlıyordum, kimi rüyalar yüzünden tebessümle geçiriyordum günü. Ve çocuk hiç durmadan gülümsüyordu yeşil gözleriyle. Hayattan bir şey alabilmek adına. Alacaklarının adı yalnızlık olsa da…