Refik Kestem - Yalnızlık

Yine sonbahar geldi sonunda
Yine bir çırpıda geçen soğuk günlerin peşinde asılı
Hüzün sıvanmış karanlığında yalnız geceler var beni bekleyen
Sıkı sıkı örtüyorum penceremi karanlık sızmasın soğuk sızmasın
Yüreğimin içini donduran ayaz
Yalnızlığımı çerçeveletip astığım dört duvarıma da sızmasın diye
Penceremin önünde hiçliğime dalıyorum derin derin
Nefesimi verdiğim cam bile buharlanmıyor garip değil mi
Hıh! Karşı evlerin ışıkları ne kadarda canlı
Ansızın onlara dalıyorum
Düşünüyorum da onların bile umurunda değildir varlığım
Kimseyi tanımıyorum aslında ama
Çok defasında böyle akşamlarda isimler taktım komşu denilen o insanlara

Örneğin tam karşıki apartmanın ilk katında bir teyze var
Her sabah gün ışığıyla mutfakta alıyor soluğu
Uykusuz bir gecenin sabahında görmüştüm ilk
Müzeyyen teyze diyorum ona
Sonra bir hayat hikayesi düşledim hakkında
13 yıl olmuş amcayı sonsuzluğa yolcu edeli
O da bir yalnız ama bir oğlu ve bir kızı var hiç değilse
Oğlunu evlendirmiş 2 yıl önce ara sıra minik bir bebek oluyor kucağında
Torunudur sanırım kucağındayken minik hayat ışığı
Nasıl yansıyor müzeyyen teyzenin gözlerinde sevgi sevgi
O günlerde daha bir hayat dolu elleri daha bir az titriyor müzeyyen teyzenin
Birkaç saniye de olsa mutluluğu gururu huzuru tadıyorum gözlerinden
Keşke o gözlerin baktığı keşke o kolların şefkatle sardığı ben olsaydım diyorum
Bir de kızı var yanında akşamları göründüğüne göre çalışıyor sanırım Onun önemi müzeyyen teyzemin hayat arkadaşı olması yalnızca kızı olmasının dışında
Her akşamın pencerede bekleniyor güler yüzle kapısı açılıyor
Önüne sıcak bir tabak yemek konuyor ne mutlu onada

Müzeyyen teyzenin üst katında metinle Ayfer var genç yeni evli bir çift
Gündüz hiç hareket yok evlerinde ikisi de çalışıyor diye hayal ettim onları
Metin bankada memur hergün takım elbiseli ve kravatıda oldukça göz alıcı
Ayfer bir sigorta şirketinde bilgisayar oparetörü gözlükler! ordan kurdum hayalini
Akşamları ilk ayfer geliyor eli kolu dolu yarım saat sonra falan metin
Ekmeği unutmamış aferin...
Az sonra ayfer mutfakla savaşta metinde sofrayı kurar bazen salata yapar
Her salata yapışında ayfer ara sıra gülümseyerek gelir
Ve bir buse kondurur metininin yanağına
Her defasında gözümden bir damla yaş akıtır onların bu halleri
Öyle sevimli öyle içten öyle sıcak öyle dost öyle içten bir buse için...
Neler vermezdim.

Dayanamam çok fazla çekerim perdeleri sıkı sıkı
Dönerim sırtımı hepsine hiç kırılmazlar hiç aldırmazlar hıh! hiç farkıma bile varmazlar
İyi kötü bir yatak üstünde battaniyem yastığım günlerdir aynı şekildeler
Ne yapsınlar benden bıktılar onlara dokunacak derleyip toparlayacak
Bir çift şefkatli elin özlemindeler en az benim kadar...

Yine gece yine kopkoyu karanlık her yan yine yalnız bir adam
Söndürürüm ışığı daha fazla görmemek için gerçekleri
O sözü söylemeyeli ne kadar oldu anımsamıyorum bile
İyi geceler...iyi geceler Allah rahatlık versin...