Refik Kestem - Keşke Gelmeseydim Anne

Biliyorum senin hiçbir suçun yok
Sen dünyanın en muhteşem duygusu olan anne şefkatiyle
Beklide ne sevinçler ne duygular içinde beni bu dünyaya getirdin
Ama anne bugün bu dünyaya keşke gelmeseydim demem de
Benim suçum değil buna inan
Normal her çocuk gibi bende sıcacık bir yuvada sıcacık duygularla
Rüzgarın bile incitmesinden korkarak öyle bir korumayla
Öyle bir şefkatle büyüdüm ki

Derken bir gün geldi ve gerçek bir dünyanın nasıl olduğu
Beklemediğim bir anda yediğim okkalı bir şamar gibi vurdu yüzüme

İlk çocukluk yıllarımda siyah beyaz yayınlarda rengarenk bir dünyadan
Televizyonda gördüklerimde yaşamıştım ilk şokumu
Haber bülteninde spikerin ağzından çıkan sözlerde
Ve Afrika dedikleri yeni yeni ismini duyduğum bir yerde yaşanan
Açlıkları ve sefaleti gösteren resimlerde kalmıştı çocuk şaşkınlığım.
Orada çocuklar yiyecek lokma bulamadığından ölüyormuş dediler anne
Oysa ben daha dün akş*** ellerinle pişirdiğin
Ve dolu dolu soframıza getirdiğin patlıcan yemeğini yemem diye tutturmuştum.
Benim seçme lüksüm bile varken çocuk aklım ermemişti işte
Onlar o çocuklar nasıl olurda yemek bulamazlar diye sorup durmuştum kendime.
Tabii aklım ermeyip hemen ağabeyimle oynadığımız çivili tahtalı futbol oyununa dalıp unutmuştum her şeyi
Oysa ben hiç unutmamışım onları çocuk aklımın bir köşesinde benimle birlikte büyümüşler anne
Ve hala düşünüyorum da biz çevremiz bütün insanlar hatta bütün dünya
O çocuklar hala orada açlıktan ölürken ne yapıyoruz? Ne yapabiliyoruz?
Düşünsene her gün hala artan yemekleri çöpe atıyoruz anne Tıpkı insanlığı attığımız gibi her şeyi çöpe atıyoruz

Çöpe atmak dedim de aklıma geldi birden
İlk sevdalarım ilk aşkım ilk heyecanlarım
Her şeyi bir gün anlayabildim de biliyor musun?
Kendi için çarpan bir yüreği çöpe atan insanları anlayabilmiş değilim hala
Büyüyorduk anne biz büyürken duygularımız arzularımızda
Sanki bizimle büyüyor her geçen gün çoğalıyordu.
Okulda bizlere tüm organlarımızı öğretmişlerdi
Bir beynimiz iki gözümüz kollarımız bacaklarımız vardı
Öğretmenlerimiz böyle söylüyorlardı ama bir gün ilk defa adını duyduğum
Ama varlığının ne olduğunu henüz bilmediğim bir şeyi daha hissetmiştim içimde.
Gönül diye bir şey! Kimsenin kontrol edemediği ne zaman hayata geçtiğini bilemediği
Ansızın ve olmadık bir yerde hiç tanımadığın birine elinde olmadan verdiğin bir şey!
Öyle garip bir şey ki o içini sızlatıyor sanki acıtıyor
Ama, ama tuhaf bir mutluluk veriyor insana!
Hiçbir şeyin hiç kimsenin yaşatamadığı bir mutluluğu yaşatıyor o gönül dediğimiz şey...
Ama bir gün öğrendim ki o gönül dediğimiz şey bizi mutluluktan uçuran şey
Verdiğin kişi tarafından çöpe atılınca yaşarken ölmek ne demekmiş hissettiriyor insana
İşte bu yüzden anne Her şeyi bir gün anlayabildim de biliyor musun?
Kendi için çarpan bir yüreği çöpe atan insanları anlayabilmiş değilim hala

Biliyorum anne biliyorum senin hiçbir suçun yok
Sen dünyanın en muhteşem duygusu olan anne şefkatiyle
Beklide ne sevinçler ne duygular içinde beni bu dünyaya getirdin
Ama anne bugün bu dünyaya keşke gelmeseydim demem de
Benim suçum değil buna inan