Refik Durbaş - Şiirler

Ey ezilmişlik!
Bir gün ben de ulaşacağım kapılarına.
Yoksulluğun o sonsuz panayırını aşacağım.
Aşkın şiirini ve memuriyetini kuracağım
Ve elbette bitecek zamanla edebiyat tarihi
Sevdanın ve alkolün kahramanlığı er mektupları
Gurbetin yüreğimi dağlayan diktatörlüğü.

Sevgilim acemi bir karanfil gibi açıyor
Her sabah şehrin yanaklarında
Bense her gece sıkıntıdan ve yeminden
Elbiseler biçiyorum, namussuz ve onurlu sevdalar
Dağları dağları da deliyor yalnızlık

Işıdım yoksulluğa, perişanlığa.
Uykusuz kamyonlar çizdim gecenin alnına Devşirme köyler, puslu kasabalarda dolaştım.
Kaç yıl
Umudun ve ezilmişliğin çadırında besledim
Yorgunluğu
Sokakların dilber ellerinden öptüm
Saçlarını okşadım dağların
Ve kuşlar bile uğramazken karanlığıma
Şimdi hey desem şehri saçaklarından sarsıyor yalnızlığım

Eğil yüzüme sevgilim, çöz iplerini
O uslanmaz hayvanlığımı utandır, bırakılmışlığımı çınla
Çünkü doymuyorum abazanlığıma pazar
Mecmuaları, şahane çirkinliğim ve hülyalarımla
Ey serseriliğim, ey anılarımın ahşap kraliçesi
Şarabı sev, tütünü incitme, beni de unut artık.