Ramazan Yüksel - Beyaz

Vakit yaklaşmıştır,
hürriyet saatleri gelmiştir artık kafesteki kuşun.
Önce sesimiz duyulmuştur çığlık çığlık
Sonra annemizi aramıştır gözlerimiz,
Bir damla süte, bir damla sevgiye susamışızdır.
Adımız konmamıştır daha.
yüzümüze bakmışlardır;
bir nazar boncuğu takmışlardır beşiğimize;
Adımız beyaz konmuştur.

Bir adım, üç adım, beş adım derken,
koşmaya başlamışızdır bir süre sonra.
Anne-baba sesleri daha hoş gelmeye başlamıştır kulaklara.
Gözlerimiz ışıl ışıl;
Sözlerin adı beyaz konmuştur.

Okul girmiştir hayatımıza bir yerlerden.
Bir yığın arkadaşımız olmuştur.
Tanımadığımız insanlarla dolmuştur etrafımız.
Yanlışa dönüşmüştür doğru bildiklerimiz;
Yanlışın adı beyaz konmuştur.

Yüzümüzdeki sivilceler,
Sesimizdeki kalınlıklar hatırlatmıştır genç olduğumuzu.
Birine vurulmuştur yüreğimiz.
Ellerine, yüzüne, gözlerine, sesine...
Sevdanın adı beyaz konmuştur.

Çocukluk, okul... derken Askerlikte bitmiştir nihayet.
Belki sevdalımızla, belki bir başkasıyla
Evlenmişizdir.
Bir işimiz, bir de eşimiz olmuştur. Haa birde
Hayatla mücadelemiz olmuştur, yıllarca.
Yaşamak zora düşmüştür;
Çilenin adı beyaz konmuştur.

Gerçekleri ancak, aynaya baktığımız an anlamışızdır.
Saç beyaz, sakal o biçim, diş yok...
Belki belimizde bükülmüştür.
Ne elimizden tutan kalmıştır, ne yüzümüze bakan.
Hayatın adı beyaz konmuştur.

Yaşamak için direnmişizdir durmadan.
İlk gün; doğduğumuz zaman olduğu gibi;
Ayakta durmaya çabalamışızdır bir süre.
Hayat ağır gelmiştir artık.
Çünkü, taşıyamayacağımız
bir yük üstlenmiştir bedenimiz.
Yorulmuşuzdur.
Dağları titreten sesimizde yoktur artık.
Susmuşuzdur.
Herşey susmuştur.
Bir selâ sesi bozmuştur bu sessizliği.
Peşinden ismimiz okunmuştur 'merhum' diye.
Namazımız kılınmış, mezarımız kazılmıştır.
Üzerimize örtülen, kefenin adı,
BEYAZ konmuştur.