Pablo Neruda - Atmosferle Caddeler Arasında Boş Bir Ağ Gibi

Atmosferle caddeler arasında boş bir ağ gibi
ileri geri salındım durdum havada
ve yaklaşıp ilkbaharla mısırbaşağı arasında,
ve uzaklaşarak sonbaharın gelişiyle
serpilmiş yaprak sikkelerinden
en büyük sevdaya benzeyen o şeyin
bize sunduğu uzun parmaklı bir ay gibi
düşen bir eldivenin içindeymiş gibi.

(Bedenin çiğ havasında

yaşayan parıltının günleri: çelik dönüştü
asidin sessizliğine:
geceler bölündü en son mısır ununa kadar:
gelinlik anayurdun saldırgan gündönümleri.)
Beni kemanlar arasında bekleyen biri
sarmalını, bütün solgun kükürt renkli
yapraklardan daha derine batıran
gömülmüş bir kuleye benzeyen bir dünya buldu:
hatta daha derine, aşağı yerbilimin altınına;
göktaşlarıyla karışlanmış bir kılınç gibi
batırdım hiddetli ve kibar elimi,
yeryüzünün bu en dahiyane derinine.

İndirdim bu alnı dalga diplerine,
o kükürt ekşisi huzurda sanki bir damla buldum,
ve melez gibi, yaseminlere döndüm geriye
bitkin insansı ilkbaharda.