Özgür Özmeral - Çocuklar Hiç Gelmiyor

ÇOCUKLAR HİÇ GELMİYOR


I
ben de ıssız bir buluşma olabilecek kadar gül kokuluyum
yaşamın keskin boşluğu ve damgalanmış yanına yansıyan

ben de koparırken içimdeki şeytanı onursuz bir diken gibi
bir kaba sıkıştırıyorum çırpınan yalnızlığı

maymunlar çağında bir göz ve aşk... yalan hep yalan
sonra ağrılı son derece ağrılı bir sancı oluyorum.

kokladığım güller avucumda bir damla kan. kan ruhun aynası
otlar yoluyorum yine de bütün çöl yüzlerinde

caddeler boyu uzanıyorum asfaltın el değmemiş yanına
ne saadet ne şefkat. billur bir duvara ağlıyorum

yıkılıyor sesim yıkılıyor yağmur... düşmüş son hecem
bir pusulanın kırılmış yönünde aranırım. yaşımı da unuttum


II
şimdi gitsek yine o saraylar dolusu gözlerin de gelse
gitsek de şehrin kalabalığını toplasak mağdur soframıza

dönsen belki mutsuzluğu üleştiririz kabuk çalan kuşlara.
sesimi de bilmiyorum sen sorgusuz çekip gittiğinden beri

yerimi de bilmiyorum bağlaçlarımı da. azgın dizelerde
boğuluyor yaşam. kitaplar yetmiyor, bakışlara siniyor çocuklar.

-çocuklar hiç gelmiyor-

şimdi sen kokuyorsun. toprak senin gibi kokuyor
dişlerinin arasına gömülüyorsun, tebessümün fidana duruyor

yolumu da bilmiyorum azgın dizelerle seviştiğimden beri
aceleci bir aşk bu ölüm gibi bir aşk. bir suçlu gibi