Özge Özgen - Güneş Yanığı

Eylül'ün
Hüzün kokan ellerinden yazıyorum sana bu son mektubu.
Ağustosun kaçı bilmiyorum.
Günleri saymıyorum bile.
Su içiyorum,
Geçtiği yer yara.
Kaldırımlara baykuşlar tünemiş,
Beni bırakıp gittiğin yerler uçurum.
Salıyorum ara bir kendimi aşağıya.
Yine kendim kalkıp gidiyorum uzağına.
Zengin evlerin pencereleri yoksul perdeler arkasına gizlenmiş.
Beni beklediğin yerler hüzünlü bir şarkı.
Çok geç yatıyorum, Geç uyanıyorum haliyle.
Güneş yanığı tenimde yağmurun serzenişlerini duyuyorum ara da bir.
Ama ne fayda,
Eksikliğim hep kendime benim.
Şairsin sen,
Kitapsız şair.
Dudaklarınla savurduğun şiirler bir bıçak gibi
derimin üstünden saplandı göğsüme.
Ama şunu bil ki,
Artık gelecek bile olsan
Kalbim affetmez
O Şiiri