Özge Özgen - Cam

Ah benim kaktüs dudaklı sevgilim,
Senin gümüşten gördüğün o rüyanın çok fazlasıyım.
Ki, güneşi ben doğurmadım
Nede yağmuru.
Rüzgar'ın işaret diliyle beslediği kuşları kırdınız.
En ince yerinden..Görmüyorsunuz!Bir tabut uzunca bir yola yürüyor bu kış gününde.
Sonra çıplak kadınları örtüyor bir el
Bir ayak geriye doğru gidiyor.
Ben olduğum yerde
büyüyorum..Arada oluyor işte öyle
Yuvarlak bir top koşuyor içimde.
Dışarıda herkes gibiyim.Halbuki;
Bir mucize olsun diye beklemiştim ölürken.O gün,
Öylece oturdun karşımda.Neden?Sana gözlerimin altındaki mor halkaları hiç göstermedim. Kopya çektim kloserli bir aynanın gövdesinden.
Sandım ki,
Su içince
Köpüklü kahve tadında bir çikolatayı ısırdım.Hey burası Üsküdar!
Fosforlu kızlar burda
Biraz aşağıya kayFarkındaysan
Sen hep geciktin.
Ben hep erkenden çıktım aşka..Ve hep defolu bir kadının üstünü süsledim yol boyunca.
Karalama da diyebilirdim.
Şiirde...Bu yüzden,Bütün camların üstünü buharla kaplamak yağmurun işiydi.Uzaktan da olsa izledim.Kadınlar bir sis perdesinin etrafına dizilmiş
Arkası yarını oynuyorlardı orda..Kimisi, yaralı
Kimisi, mutsuz
Kimisi de, hiç yoktu..Gördüm!