Osman İçer - Gönül Mâbedim

Gönül sanır mısın ki yârdan uzak hoştadır;
Dil küskündür o vakit, teselli boşunadır.

Ne yüzü güler o an, ne de çıkar sesleri;
Ne umut kalır onda; ne tebessüm izleri.

Solmuştur bütün güller kelimeler anlamsız;
Kurumuştur toprağı, çatlar kalbi apansız.

Mevsimler var mıdır ki o sevenin kendine?
Hüzünler takılır hep aklına kalemine.

Sonra bir vakit gelir mevsim olur mutluluk; Gözler görür dünyayı, yürekler alır soluk.

Çünkü gelecektir yar, mis kokacak mabedi;
Yüreğindeki sevinç olacaktır ebedi.

Hangi seven vermez ki canını cananına?
Hangi kamer denk gelir sevdiğinin canına?

Şimdi yürek uçmakta, sevdiği geldi diye;
Ellerini uzatıp, verdi diye hediye.

Osman hoş sedâdadır yine bu akşam canlar!
Sevenin yüreğini, ancak sevenler anlar.