Osman İçer - Avuçlarıma Yağmur Çiselerken Yazıyorum Bunları

Ve işte geldim...

Avuçlarıma Yağmur çiselerken yazıyorum bunları.

Kulaklarım güneşte, gözüm rüzgârda.

Kayıp bir kentin, yitik çocuğu şimdi yüreğim.

Seni özlüyor beden;

Yağmur ellerime çiselerken..

Bırakıp gitmek seni...

Görmemek, görememek eşi olmayan tenini...

Gitmek istemiyorum aslında;

Ama gitmek zorundayım;

Umutlarım sol avucumda...

Güneş sağ yanımdan vuruyor...

O kadar zor değil aslında seni unutmak.

Ve gözlerini

Ve ellerini

Yani seni

Koca bir çınar ömrüm döküyor sararmış yapraklarını;
Ve eziyor yalnızlığımın uğultusu sevinçlerimi.

Ellerime mürekkep bulaşmış;

Yüreğime hüzün...

Sürekli tavanda gözüm.

Bitsin istemiyor aslında gece;

Sabahlar olmuyor gönlümde.

belki de bu yüzden sevmiyorum, sevemiyorum geceleri...

yazılan en güzel dizeler getirmiyor dile umutlarımı;

bir göz bekliyorum nemlenmemiş.

Ve kuru yapraklara basa basa yürümek;

Ya da kuru bir yaprak olmak...

O kadar uzak ki çocukluğum ve bilyelerim...

Çocukluğumu da aldı elimden geceler

İşte bu yüzdendir belki de,

Düşman görünür geceler;

Gecelerce avuçlarıma yağmur çiseler...