Osman İçer - Aşkın Acı Ama Gerçek Öyküsü

Bu sabah gözlerimde iki satır gözyaşı;
Sevda koca bir ufuk, bilinmez sonu başı.

O yardır ki sevilir, belki her şeyden fazla;
Bakılır gözlerine en dayanılmaz hazla.

Odur gecen sabahın, o dur gözünün nuru;
Odur olmazsa olmaz, o dur en saf ve duru.

Bir zaman bakılır hep o yârin gözlerine;
Ve birçok anlam katar diline sözlerine.

Sevda denilir sonra bu sonsuz bakışlara;
Layık bulunur özü, en büyük alkışlara.

Bir müddet geçtiğinde sevda dönüşür aşka;
Karşıdaki yardır o, dokunuşları başka.

Sonra çok seven derki; inan sensiz olamam,
Sensiz bu diyarlarda bir an bile duramam.

Giderim buralardan eğer yoksan yanımda;
Olmayacaksa gözün; anlam yok hayatımda.

Aradan zaman geçer severler birbirini; Bırakamaz sevdiği sevdiğinin elini.

Derken bu böyle sürer bir ya da iki sene;
Mutludurlar sevenler dünya onlara döne.

Bir hazin anlatıdır sevenin hikâyesi;
Boşunadır artık söz, yârin her kelimesi.

Ve artık biter sevgi, anlayış kalmaz aşkta;
Herkes bir şeyler söyler bu hazinli hususta.

Ayrılırlar severek; ya da nefret ederek;
Bir daha dönüş olmaz, bunu iyi bilerek.

Sonra da tekrarlanır bu hazin aşk dizisi;
Başka birine geçer, sevdiğinin sevgisi.

Şimdi ben söylüyorsam kulak verin sözüme;
İtimat edin bana, kanmayın el sözüne.

Bu kadar sever iken ben de ayrılık gördüm;
Hasretlik duvarını gözyaşlarımla ördüm.

Osman der ki sevenler; siz, siz olun gitmeyin;
Sevdiğiniz insanı boşuna incitmeyin.