Nurettin Pancar - Ölüm Uşakları

Birer birer çıktılar saklandıkları yerlerden;
Soğuk,ıssız ve karanlık harabelerden.

Rüzgarlarla sevişen ayaz atlarına bindiler;
Karanlığın tepelerinden şehirlere indiler.

Olacakları önceden görmüş gibiydi evler;
Gözlerini sokağa kapadı hain pencereler.

Karanlığın içinde parlıyordu gözleri;
Birşeyler fısıldıyorlardı,anlaşılmıyordu sözleri.

Atlarından indiler,yavaş yavaş;
Hastalık,açlık ve savaş.

Savaş,harabeleri gösterdi,
Açlık,yalnız bir ihtiyarı;
Ve hastalık yalnızca gülümsedi...