Nurettin Aksoylu - Tuttuğun El Topraktan

Sersefil dünya
Sefil hayat
Başımın üzerindeki gökyüzü
Ayaklarımı yere basamadığım toprak
Koklayamadığım çiçek
Uzanıp da tutamadığım el

Karanlığa dökülen gözyaşım
Göğsümün üzerindeki azgın dalgalar
Ağustos ayında üşüten güneş
Zemheri ayında yüreğimi yakan soğuk
Başımın üstünde esen yel

Karanlık gençliğim
Yüreğimi yakan sevdalar
İçimdeki öksüz çocuk
Ayaklarıma vurduğum pranga
Sürgüne gönderdiğim hayat

Berrak sular arasında kirlettiğim beden
Her gece gördüğüm kâbus
Vurgun yediğim deniz
Üstüme kirini boşaltan dünya
Dipsiz kör kuyularda harcadığım hayat
Karlı dağların ayazında boğuştuğum eşkıya
Düşüncelere örülen örümcek ağı
Saçlara düşen kırağı
Halin pervasızlığı
Sülüklerden medet uman beyin
Vücudun yediği kızıl akrep zehri

Uzaklardan gelip bahçemde konaklayan misafir
Ümit bağımda ümitlerimi yeşerten dost
Buzlu dağlarda yolun sonu
Sis çökmüş dağlarıma kaldır
Tuttuğun el topraktan
Altı üstü beş metre bez oda pamuktan
Göz pınarından süzülen tuzlu yaş
Bir yol bulmuş akıyor dudaktan

Göğsümün üzerindeki durgun nefes
Yürüyen ayaklar
Bahçemde konaklayan misafir
Merhamet beklemem kordan
Çal artık o sırlı kıpımı
Çoktan döndüm gittiğim yoldan