Nurettin Aksoylu - Toprağında Yanıyorum Anne

Toprağında Yanıyorum Anne

Toprağın bağrımda filizleniyor anne
Yalnızlığın koylarında kayboluyorum
Asi rüzgârlar borana dönüyor, anne
Ruhumun iniltisinde alev, alev yanıyorum
Âlem zamana direniyor anne
Çözemiyorum buz tutmuş bedenimi
Sefillik çökmüş yarım asırlık ömrün üzerine
Karanlık gecelerin ayazlarında donuyorum

Kara bulutlar çöküyor üzerime
Sağanak yağmurlar boşalıyor üstüme ağlıyorum
Gözyaşlarım yere düşmüyor anne
Kan olup yüreğime damlıyor, yanıyorum
Aşkın çivisi saplanmış yüreğime
Pas tutmuş, sökemiyorum

Diken destesi olmuşum bozkır ovalarına
Cehennem ateşi üzerime düşüyor anne
Lodoslarda kuruyup, kavruluyorum
Böceklere gölge oluyorum anne
Zehirlerini boşaltıyorlar üstüme
Ağustos sıcağında sam yeli vuruyor
Kurak tarlalara dağılıyorum parça, parça

Şimal rüzgârları esiyor buralarda, anne Buğday başakları kuruyup dökülüyor üzerime
Göçmen kuşları konaklamıyor artık
Geceleri eşkıyalar basıyor şehrimi
Yılanlar dolaşıyor buralarda anne
Sensizliğe bile yanamıyorum

Yalnız ve çaresizim
Alabildiğine düzlüklerin engelli yollarında
Lacivert gökyüzünün büyüsü çöküyor üzerime
Sis basıyor ovaları anne
Kurt sürülerinin dolaştığı bu yerlerde
Çakallar iz sürüyor anne ölemiyorum

Toprağın bağrımda filizleniyor anne
Kor ateşlerin, alevlerinde besliyorum sevdamı
Gül dikenleri saplanmış yüreğime
Çorak toprakların özüne kanıyorum
Tuzlu suların zehri yakıyor bedenimi anne
Sensizliğe kavruluyorum
Su döküyorum özüne
Kır çiçekleri yetişiyor bağrımda anne
Renk, renk döşüyorum gökyüzüne
Yıldızlara ekiyorum hasretini anne
Toprağın bağrımda filizleniyor

Nurettin Aksoylu