Nilgün Marmara - Zorunlu Tünel

Meyvelerin çocukları arı varlıklar baktırmaya
İşaretliyorlar belleğini insanlığın
Ki o unutmuştur kendi oluşumunu,
Görmez ne olgun kokular
Renk ve tatlar
Taşınır her ilmeğinde çıplaklığın.

Perdeler çekilidir bakışına belleğin
Çok öncelerden beri,
Büyüyen ağaçlarına özgür çocukların,
Vurur baltasını sinsi körlüğüyle tarih!

Ve şimdi yollarında yaşamın Çığlık tünelleri kazmak
Ve susmak'ı
Yazmak
Kalmıştır
İşaretleyenlere
-bu, hepsi, belki-

Sunu *

Nedir bu kovmaya çalıştığınız tüm kıvrımları arasından
Beynin densiz aralarla saatten çıkan bir kuş deşen kuytuları
Diken gözlerini bilince anın ana düşmanlığı o ağulu gerçek
-ölüm&sevi-