Nevzat Özkan - Terkediş

son parça,
tüyleri dökülmüş
mor kadife koltuk.
sabit kalemin,
etrafında dualarla döndüğü,
dönüldükçe moraran
morardıkça yok olan
körolası siğiller...
geride sonsuz bir boşluk,
ses,
koku,
hayal,
ve tertemiz eller.
duvarlarda hatıra yutan
çivi delikleri,
kara delik misali..
ve aralık kapıdan
sessizce içeri süzülen
anı kurtları,
ilk gecenin davetsiz misafirleri