Nesrin Göçmen - Yoksun(l)uk Ko(r)kusu

Kafa kafaya vermiş
suskun bacalı evlerin
çatılarında örülür korku,
sevgiden yoksun
ateşten köz sözlerle
.
Ayaklar kayar
gri, siyah karelerde
köpük köpük kabaran kahve umutlara
özlemle yenilginin valsinde
.
Budanmış gölgelerde
yoksulluk şerefine kalkar,
bozuk hayallerle boyanmış yeşil cam(n) dan kadehler
.
Sıcak, soğuk
eski, yeni bilmez çocuklarda
neden, nasıl var oldukları
gelmez akıllara
.
Bol gelen yaşam içinde
gülümserken yar(z) gıya,
alışırlar kör sokağın eteklerinde
kuralsız işleyen yaşamın
yoksun(L) luk ko(r) kusuna.
.