Nesrin Göçmen - Maviyle Huzur

Kocaman, turuncu bir ayna
Tepemde parlak, ışıl ışıl
Dokunmak istiyorum,
Ateşten izler bırakarak
Kaçıyor avuçlarımdan
.
Tenim isyanlarda.
.
Gücü yetmemiş maviyi korumaya denizin
Rengi bozuk isyanlar vurdukça kayalara
Aşınıyor umutlar
Hırçın, katı o seste eriyorum
Kocaman aynanın ışınlarında
.
Tenimdeki ısıyı, şavkı bırakmaya
Koşuyorum beyaza, koşuyorum yeşile
Aldırmadan sürten taşlara
Koşuyorum karaya çalmış maviye
.
Kucağındayım isyanın
.
Hala yüzümde kocaman, parlak ayna
Sarmış bozuk mavi
Saçımın her teline dek bedenimi
İçime yürürken serinlik
Uzanmışım kahırlarıma
.
Renklerin ebrulisine karışmış mavi
''Bana aitsin, benimsin' diyor Bağıra çağıra, tüm aldırmasızlığıyla
Kayalıklardan hınçla kopardığı
Küçücük umudu sunuyor bana
O'na ait olduğumu ispatlarca
.
Bıraktım isyanı, razıyım yazgıma
.
Görünmez oluyor
Parçasını elimde sakladığım kayalar
Dağların ardında yitiyor
Peşimden düşmüş kocaman ayna.
.
Yeryüzü asmış suratını
.
Ebruli mavideyim dalgaların kucağında
Mutluyum bu yalnızlıktan
Mutluyum sadece O'nun
Beyazı, yeşili, karası olmaktan
Birden ağırlaşıyor
İnmeye başlıyorum aşağılara
Yavaş yavaş ahenkle, isteyerek.
.
Nefesim renklerde
Sesim yankılarda unutulurken
Bedenim gerçekle buluşuyor
İsyanın derinlerinde
Soluksuz bir huzurdayım
Elimdeki kaya parçasıyla