Nesrin Göçmen - Ayrılıkla Dans

Geceydi veda anımda.
Günyüzü hala saklıydı, ben hazırken yolculuğa.
Hüzünler, isyanlar uçururken zamanı,
güneş de bir garip, kirli doğdu karanlıklara...
.
Tüm doğa ayakta; telaş, heyecan içinde,
veda res'm ediyordu, kendi renklerinde gönlüme...
.
Ağlamaklı çalıştı araba.
Seninle gelirken, beyaz olan asfalt da kapkara.
Elim uzandı alışkanlıkla radyonun düğmesine,
ve o an karıştı nağmeler, içimdeki hüzünlü seslere..
.
''İşte gidiyorum çeşm-i siyahım,
Aramıza dağlar sıralansa da.
Sermayem derdimdir, servetim ah'ım,
Karardıkça bahtım, karalansa da...''
.
Ben gitmek istemiyordum, arabam gitmek istemiyordu,
yarı ömrümdeki huzurlu limandan..
Kararan gökkuşağı altından geçer gibi geçtim
bitmek istemeyen yollardan.
Deniz yeşili dalgalanan ekinler, eğilerek selam verdiler... Yol açtı halimi bilmeyen, iki yana çekilen taşlar.
Günçiçeğiydi sanki, bana çevrilen, meraklı bakışlar...
Gün mü, ay mı, yıl mı? ...Asır mı geçti, bilmiyorum!
Ayrılıkla dansım, eşsiz bir valsti, bir başıma yapılan...
******
Gidişimin aksine, hevesle, hasretle koşmuştum,
soluğunun olduğu kente...
Sevinç, kederi es'retmişti içimde..
Ayrılık bitmişti, ancak, kalan ömrümün de
yarısı gitmişti, sensizlikle..
***
'Ne oldu? Hepsi birgün değil mi? '
deme bana sevdiğim.
O birgün var ya, o birgün,
bir ömür kadar uzun,
bir ömür kadar sürgün,
bir ömür kadar hüzün...
.
Şimdi uyut sözcükleri
hiç konuşma sevdiğim.
Vedanın bitişine
kana, kana içerken gözlerini,
sen sus, birşey söyleme....